کـم کـم مسافـران سحـر را خـبـر کنید            با ذکر یا حـسیـن به مشهـد سفـر کـنید
خود را میان صحن رضا دربه در کنید            شب تا اذان صبح به گـنـبد نظـر کـنید

داریم اهل رحمت مخصوصه میشویم
آمـاده زیـارت مخـصوصـه می شـویم
بـایـد تمام همت خـود را به کار بست            حـالا که بار عـام شده کـوله بار بست
یا جبر عشق در به روی اختیار بست            دل را به حلقه های ضریح نگار بست
در طـوس بـرگـزار شده اعـتکـاف ما
صد حج واجب است ثـواب طواف ما
شـکــر خــدا کـه از فـقـرایـیـم تـا ابــد            از حـاجـیـان کــوی رضـایـیـم تـا ابــد
پـیـش رضـا کــنـار خــدایــیـم تـا ابــد            مـا راهـیـان کـرب و بـلایـیـم تــا ابــد
در صحـن کهنه بود که تایید ما رسید
آقـا نـگــاه کـرد و روادیــد مـا رسـیـد
ای کـربـلا نـرفـتـه حـرم را بهـانه کن            دل را بـیا به جـاده مـشـهـد روانـه کن
یک گوشه ای ز صحن رضا آشیانه کن            پـیـش کـریـم نـوکـری عـاشـقـانـه کـن
آنـجـا بـرات کرب و بلا زود می رسد
هی خون دل نخور بخدا زود می رسد
آقا خودش غریب و به فکر غریب هاست            مرثیه خوان روضۀ یابن شبیب هاست
هرشب دلش شکسته شیب الخضیب هاست            آزرده از مـزاحـمت نـانجـیـب هـاست
یک عـمه بود و لشگر اوبـاش بی حیا
عـالـم فـدای شـیـر زن دشـت کــربـلا